Eski Türkçede kelimelerin kök hecesinin sonunda bulunan bir d sesi (=d/)’nin varlığı bilinmektedir. Sonraki dönem, Türk dilinin diyalektlerinin neredeyse tamamını temsil eden Ortak Türkçede d/ > y/ değişmesi geçiren bu ünsüzün, Eski Türkçenin diğer kelime sonu ünsüzlerinden ayrı bir durumunun olduğu dikkatimizi çekmiştir. Diğer kelimelerin kök hece sonu ünlüleri (=V#) ile ünsüzleri (=K#), sonuna geldikleri kelimeleri anlamca/işlevce birbirlerinden ayıran, anlam/işlev karşıtlığı oluşturan bağımsız fonemleri (ve tabii morfemleri) teşkil ettikleri hâlde (ko-:kol-, te-:tel-…gibi), d/ ünsüzü, aynı kelimelerin V ile sonlanan diğer şekline herhangi bir anlam/işlev farkı oluşturmadan eklenmektedir: ko- : kod-…gibi. Bu durum, başka iki mühim morfofonetik sürecin bir sonucu hâlinde ortaya çıkmış gibidir:

Keywords
Eski Türkçe, kök hece sonu ünlüsü, kök hece sonu ünsüzü, ünlü uzunluğu, morfofonetik karşıtlık