Yazar	: Çetin ARSLAN
Türü	:
Baskı Yılı	: 2021
Sayı	: 10/4
Sayfa	: 1328-1344
267    658

Abstract
Metinler arasılık ve onun unsurları parodi, pastiş, ironi ve üst kurmaca gibi özellikler romanın imkânlar dünyasını alabildiğine genişletmiştir. Esasında roman haricinde anlatılması gereken konular böylece romana dâhil edilir. Çağdaş romancılardan Hasan Yurtoğlu’nun Weysel Paradoksu romanı bir antiromandır ve geleneksel roman yapısından oldukça uzakta bir yerde konumlanmıştır. Bununla birlikte Oğuz Atay’ın Tutunamayanlar’da başarıyla uyguladığı ironik tavrı Weysel Paradoksu’nda da görürüz. Tutunamayanlar, bir yabancılaşma romanıyken Weysel Paradoksu varoşlardan üniversiteye uzanan yolculuğuyla doğduğu topraklara bağlı bir antikahramanın hikâyesidir. Kitaplar arasında dolaşan Veysel, hayata başladığı mekânın zihniyet dünyasına dönüş yapar. Bu hikâyede bireysel dönüşüm, siyasal tarihimize yapılan atıflar, felsefî ve dinî algıların açık tarafları ve en önemlisi de aşk algısı ele alınır. Hayali bir sevgiliye tutulan Veysel Genç, ismini ödünç aldığı Werther gibi intihar etmeyip geleneksel aşk formatına göre bir sona yani Mecnunluğa ulaşır. Tek başına bu durum bile romanı emsallerinden farklı bir noktaya taşır.

Keywords
Paradoks, parodi, ironi, üst kurmaca, antiroman.

Özet
Intertextuality and its elements such as parody, pastiche, irony and metafiction have expanded the novel's world of possibilities. Hasan Yurtoğlu is one of the contemporary novelists and whose literary work named Weysel Paradoksu is an anti-novel. This novel is far away from the traditional novel structure. However, we can see the ironic attitude that Oğuz Atay successfully applied in Tutunamayanlar in the Weysel Paradoksu. While Tutunamayanlar is a novel of alienation, Weysel Paradoksu is the story of an antihero who is journey from the suburbs to the university. Veysel, who wanders among the books, returns to the mentality of the place where he started his life. In this story, individual transformation, references to our political history, the open sides of philosophical and religious perceptions, and most importantly, the perception of love are discussed. Veysel Genç, who has fallen in love with an imaginary lover, does not commit suicide like Werther, from whom he borrowed his name. He reaches an end, namely to be a Mecnun (Mecnunluk), according to the traditional love format. Even this situation alone carries the novel to a different point from its similiar novels.

Anahtar Kelimeler
Paradox, parody, irony, metafiction, anti-novel.